Zięba Fringilla coelebs – głosy ptaków

Niewybredny generalista

Ten ptak wielkości wróbla należy do najliczniejszych gatunków, zarówno krajowej jaki europejskiej awifauny. Liczebność zięby w naszym kraju szacowana jest na niemal 9 mln par. To plasuje ziębę na drugim miejscu, tuż po skowronku (ponad 10 mln par). Będąc generalistą siedliskowym, występuje w obrębie wszelkiego rodzaju terenów zadrzewionych. Spotykana zarówno wewnątrz dużych kompleksów leśnych, jak i w niewielkich zadrzewieniach, jak parki czy ogrody.

Pospolity ptak niepospolitej urody

Mimo swej powszechności, za sprawą bogatej kolorystyki upierzenia samców, zięba jest ptakiem niepospolitej i niedocenionej urody. Szaro-niebieski wierzch głowy, pomarańczowe „policzki”, grzbiet czerwono-brunatny lub kasztanowy przechodzący w oliwkową zieleń nad ogonem… To tylko uproszczony rysopis upierzenia samców zięby.

Rain-call, czyli wołanie o deszcz

Śpiew, to dość niezmiennie i niestrudzenie powtarzana, opadająca zwrotka, zakończona wyższym i mocniejszym akcentem (nagranie pierwsze). Niektóre osobniki dodają na samym końcu metaliczne „kik”, przypominające głos dzięcioła dużego. Repertuar zięby jest stosukowo bogaty. Drugie nagranie przedstawia bardzo charakterystyczne, uporczywie powtarzane wibrujące gwizdy. Głos ten, we wielu językach nazywany jest „wołaniem o deszcz” (np. ang. rain-call) i ma dosyć szerokie zastosowanie. Poza funkcją terytorialną, jest sygnałem ostrzegawczym, wyraża zaniepokojenie oraz zauważono, że wydawany jest często przy okazji pochmurnych i deszczowych dni, stąd jego nazwa.

Wariant północny

Wariantem tego śpiewu jest słyszany głównie północnej Europie gwizd „hjuitt” o częstotliwości wzrastającej ku końcowi. Można go niekiedy usłyszeć w północnych regionach kraju, często wpleciony w „typowy” rain-call, jak np. w szóstej i dwunastej sekundzie naszego nagrania nr 2 (wykonane w okolicach Gołdapi).