Ktętogłów Jynx torquilla – głosy ptaków

Krętogłów zwyczajny to jeden z ptaków lęgowych polski, który należy do rodziny dzięciołowatych. Na czerwonej liście ptaków Polski oznaczony jest jako „gatunek najmniejszej troski”. Aktualnie populację lęgową krętogłowa ocenia się na prawie 64 tys. par. Jak żyje ten liczny ptak lęgowy? W celu ochrony siedlisk tych i innych ptaków lęgowych konieczne jest przeprowadzenie opinii ornitologicznej na terenach inwestycyjnych.

Dzięcioł, który nie kuje dziupli

Ten niewielki ptak wielkości szpaka, zasiedla skraje lasów lub niewielkie zadrzewienia pośród pól, łąk i pastwisk, także parki i ogrody, również w pobliżu zabudowań o charakterze wiejskim. Gniazduje w dziuplach, często zajmuje budki lęgowe dla szpaków. Jest naszym jedynym gatunkiem dzięcioła, który nie kuje własnych dziupli. Jest gatunkiem średnio licznym, co w połączeniu ze swoim kryptycznym (maskującym) ubarwieniem sprawia, że łatwo go przeoczyć.

Występowanie i okres lęgowy krętogłowa

Krętogłów jest ptakiem niezwykle popularnym. Jego zasięg obejmuje niemal całą Europę i tereny Azji. W czasie zimowisk przelatuje w tereny południowej Azji i zachodniej Afryki. W ciągu roku odbywają jeden do dwóch lęgów (w maju i czerwcu).

Zamieszkują dziuple innych dzięciołów lub budki lęgowe. Składają do 12 białych jaj (zwykle 4-8). Oboje rodziców wysiaduje je przez około 12 dni. Około 3 tygodnie po wykluciu się, młode opuszczają gniazdo. Szczególnie w okresie lęgowym warto zlecać ekspertyzę ornitologiczną w celu ochrony miejsc bytowania tych ptaków.

Jak wygląda krętogłów?

Jak już wspominaliśmy, jest to ptak mniejszy od szpaka, ale większy od wróbla. Swoim wyglądem przypomina ptaka śpiewającego. Jego umaszczenie przypomina korę drzewa.

Brzuch jest jaśniejszy a ogon szary z ciemniejszymi paskami. Ciekawostką jest to, że krętogłów jest uważany za posiadacza najdłuższego języka wśród europejskich ptaków. Nazwa tego ptaka pochodzi od tego, że w dziwny sposób kręcą głowami.

Niezwykłe zachowanie

Szczególną cechą krętogłowa jest jego osobliwe zachowanie, które ujawnia w sytuacji zagrożenia. Zwyczaj ten znajduje zresztą swoje odzwierciedlenie w krajowej nazwie tego gatunku, i nie tylko krajowej (ang. wryneck, ros. wiertiszejka).

Otóż schwytany np. w dłoń wykonuje na wszystkie strony wężowate ruchy głową i szyją, do złudzenia upodabniając się w ten sposób do niebezpiecznego gada. Takie zachowanie ma na celu zdezorientowanie potencjalnego napastnika.

Pojękiwanie w duecie

Gatunek krętogłów zwyczajny nie jest zbyt utalentowanym śpiewakiem. Jego pieśń to monotonne, płaczliwe pojękiwanie. Przypominające głosy małych sokołów, w nieco zwolnionym tempie. Nierzadko, zwłaszcza w pobliżu dziupli, nawołują w duecie oba ptaki, samiec i samica jednocześnie.